Kocham kawę

Niedziela z aromatem kawy

Dzisiejszy poranek powitał mnie delikatnym światłem przedzierającym się przez rolety. Niedziele mają w sobie coś wyjątkowego - ten spokój, brak pośpiechu i możliwość delektowania się chwilą. A co może być lepszym towarzyszem niedzielnej leniuchującej atmosfery niż doskonała filiżanka kawy?

Poranny rytuał

Jeszcze zanim świat na dobre się obudził, ja już stałem w kuchni, wsłuchując się w charakterystyczne bulgotanie mojego kawiarza moka. Ten dźwięk to nieodłączny element moich niedziel - zapowiedź aromatu, który za chwilę wypełni całe mieszkanie. Dziś wybrałem ziarna z Etiopii, które kupiłem w zeszłym tygodniu od lokalnego palacza. Ich owocowe nuty idealnie współgrają z leniwą atmosferą dnia.

Kawa z widokiem

Z parującym kubkiem w dłoni usiadłem na balkonie. Niedzielny poranek w mieście ma swój unikalny charakter - jest ciszej, spokojniej, jakby czas płynął wolniej. Pierwszy łyk zawsze smakuje najlepiej - intensywny, rozgrzewający, budzący zmysły. Z każdym kolejnym przychodzą myśli, plany na dzień, wspomnienia minionego tygodnia.

Popołudniowe espresso

Po lekkim obiedzie przyszedł czas na espresso. Krótkie, mocne, esencjonalne - dokładnie takie, jakiego potrzebowałem, by nabrać energii na popołudniowy spacer w parku. Niewielka czarna filiżanka kryła w sobie potężną dawkę smaku, która rozlała się po podniebieniu, pozostawiając przyjemną goryczkę.

Wieczorna refleksja

Dzień powoli dobiega końca. Na zewnątrz robi się ciemno, a ja sięgam po ostatnią, trzecią już kawę - tym razem bezkofeinową z odrobiną mleka. To dobry moment na podsumowanie - niedziela minęła spokojnie, dokładnie tak jak lubię. Z książką, dobrą kawą i chwilami spędzonymi na niczym niezmąconym relaksie.
Jutro znów rozpocznie się codzienny pęd, ale dziś, z ostatnim łykiem kawy, chłonę tę spokojną niedzielną atmosferę, wdzięczny za małe przyjemności, które czynią życie pełniejszym.

A jak minęła Twoja niedziela? Jaka kawa towarzyszyła Ci dziś rano?

Wakacyjny dziennik: W objęciach błękitu

Piątek, 17 lipca

Nigdy nie sądziłam, że zwykły dźwięk fal uderzających o brzeg może mieć tak kojący wpływ na człowieka. Piąty dzień wakacji, a ja mam wrażenie, jakbym dopiero teraz zaczęła oddychać pełną piersią po miesiącach wypełnionych pracą, deadlinami i nieustannym pośpiechem.

Małe, ukryte w zatoczce miasteczko na południu Chorwacji okazało się strzałem w dziesiątkę. Kiedy rezerwowałam ten wyjazd trzy miesiące temu, miałam mnóstwo wątpliwości. Nie znalazłam wielu recenzji, cena wydawała się podejrzanie atrakcyjna, a dojazd dość skomplikowany. Ale czasami instynkt po prostu trzeba posłuchać.

Pobudka o wschodzie słońca stała się moim nowym rytuałem. Wychodzę na mały, prywatny balkon, z kubkiem silnej lokalnej kawy (swoją drogą, niesamowicie aromatycznej) i obserwuję, jak pierwsze promienie słońca rozbłyskują na tafli Adriatyku. Morze zmienia kolory jak kameleon – od głębokiego granatu, przez turkus, aż po niemal przezroczysty błękit przy brzegu.

Wczoraj wypożyczyłam rower i pojechałam wzdłuż wybrzeża. Odkryłam małą, prawie opuszczoną plażę, gdzie spędziłam całe popołudnie, czytając książkę i od czasu do czasu zanurzając się w krystalicznie czystej wodzie. Nie spotkałam ani jednej osoby. To niesamowite, jak blisko cywilizacji można znaleźć takie enklawy spokoju.

Miejscowa kuchnia to osobny rozdział mojej małej przygody. Świeże ryby prosto z porannego połowu, oliwa, która smakuje jak esencja słońca, i lokalne zioła, których nazw nawet nie potrafię wymówić. Wczoraj starszy pan w małej tawernie przy porcie, gdy zobaczył, że delektuję się jego daniem, przyniósł mi dodatkową porcję grillowanych kalmary "w prezencie" i nalegał, żebym spróbowała ich domowego wina. Bariera językowa nie przeszkodziła nam w dwugodzinnej rozmowie za pomocą gestów, pojedynczych słów i dużo śmiechu.

Najbardziej zaskakującym odkryciem jest to, jak szybko zapomniałam o sprawdzaniu telefonu. Pierwszy dzień był trudny – odruchowo sięgałam po urządzenie co kilkanaście minut.

Teraz? Leży w szufladzie i sprawdzam go tylko wieczorem. Zamiast scrollowania przez social media, obserwuję mewy, które robią akrobacje powietrzne nad wodą, i staruszków grających w szachy w cieniu drzew.

Zostało mi jeszcze dziewięć dni i po raz pierwszy od lat nie mam zaplanowanego każdego dnia. To takie... wyzwalające. Jutro może pojadę do lokalnej winnicy, którą polecił mi właściciel apartamentu. A może po prostu spędzę kolejny dzień na "mojej" sekretnej plaży. Piękno tego miejsca tkwi właśnie w tej dowolności.

Wieczorem czeka mnie kolacja na tarasie z widokiem na zachód słońca i lokalnym przysmakiem, którego nazwy nie potrafię wymówić. Tu czas płynie inaczej – wolniej, głębiej, jakby każda minuta miała większą wartość. Mam wrażenie, że kiedy wrócę do domu, będę zupełnie inną osobą.

Dzień z życia 26.04.2025

Dziennik Caffeinowy: Dzień, w którym odkryłam prawdę o mojej kawie

Poniedziałek, 3 kwietnia

Zawsze byłam osobą, która nie potrafi funkcjonować bez porannej kawy. Ten aromatyczny napój zawsze był dla mnie czymś więcej niż tylko napojem - był rytuałem, był moim codziennym początkiem, był... no cóż, był moją kofeionową podporą, jak się okazało.

Wszystko zaczęło się od niewinnej rozmowy z Markiem w biurze. Powiedział coś o tym, że espresso wcale nie ma najwięcej kofeiny, jak wszyscy myślą. Parsknęłam śmiechem, bo hej - to przecież espresso! Ta mała, intensywna czarna ciecz, która potrafi postawiać na nogi nawet po nieprzespanej nocy. Jak to miałoby nie mieć najwięcej kofeiny?

Zaintrygowana, postanowiłam sprawdzić to podczas przerwy obiadowej. I tak zaczęła się moja królicza nora poszukiwań.

Pierwsza rewelacja: mój ukochany kubek kawy z ekspresu przelewowego, który wypijam każdego ranka (a czasem i popołudniami) zawiera około 95 mg kofeiny! To dwa razy więcej niż typowa filiżanka espresso, która ma tylko około 40-60 mg. Mój świat legł w gruzach, a tę informację znalazłam na nowym blogu: https://cafeinspiracje.pl/ile-kofeiny-ma-kawa/.

Druga rewelacja: zimny napar (cold brew), który ostatnio tak uwielbiam w upalne dni, ma nawet więcej - około 200 mg kofeiny w typowej porcji. Żyłam w kłamstwie!
Co jeszcze bardziej mnie zaskoczyło, to fakt, że ilość kofeiny zależy od tak wielu czynników: rodzaju ziaren, stopnia palenia (jaśniejsze ziarna mają więcej kofeiny niż ciemno palone!), metody parzenia, czasu parzenia... To cała nauka!

Zaczęłam obserwować swoje nawyki. Okazało się, że w dni, kiedy czuję się bardziej nerwowa i mam problemy ze snem, zwykle piję więcej kawy przelewowej albo cold brew. W dni, kiedy zadowalam się pojedynczym espresso, czuję się bardziej zrównoważona. To nie przypadek!
Ta mała odkrywcza przygoda sprawiła, że zaczęłam myśleć o kawie w zupełnie inny sposób. Teraz dobór kawy to dla mnie świadoma decyzja, a nie tylko odruch. Kiedy naprawdę potrzebuję się skupić, wybieram cold brew. Kiedy chcę po prostu cieszyć się smakiem - espresso.

Zastanawiam się, ile innych takich "oczywistości" w moim życiu może okazać się błędnych? Może czas na kolejne mini-śledztwa? Na początek mógłby być czekolada... Ciekawe, czy gorzka naprawdę ma mniej cukru niż myślę?

Ale to już historia na inny dzień. Na razie cieszę się swoją nową kawową świadomością i tym, że wreszcie rozumiem, dlaczego czasami moje serce bije jak szalone po trzecim kubku kawy przelewowej. Wiedza to potęga, nawet jeśli dotyczy tylko kofeiny!